αγκάλιασε σφιχτά τον εαυτό σου...

Κρυώνεις πολύ απόψε. Πάγωσες. Κι εγώ σε νιώθω.

Δεν έχεις τίποτα να σκεπαστείς. Ούτ' ένα φιλί.

Πόσο μετράει, αλήθεια, αν εγώ σε νιώθω;

κι αυτή η καταιγίδα που σε πήρε το κατόπι,

δε λέει να σταματήσει πια.

Αιώνες χτυπάνε πάνω σου οι στιγμές.

Να πάρει η οργή να πάρει...Είδες;

Πόσο ανέτοιμο σε βρίσκει πάντα. Πόσο γυμνό. Πόσο ακάτεχο.

Που είναι οι αποφάσεις που έπαιρνες.

"Την άλλη φορά" έλεγες, θα ξέρω. Θάχω ετοιμάσει καταφύγια.

Θά' χω φυλάξει κουβέρτες για την πάρτη μου"

Μην απορείς. Δεν είσαι εσύ που δεν τα καταφέρνεις.

Έτσι συμβαίνει σ' όλους μας.

Α. Παπαδάκη.