Το πιο βαρύ πράγμα στον κόσμο είναι το άδειο....Η μοναξιά! Που να πας και που να σταθείς μόνη; Παντού περίσσια και παρείσακτη είσαι...Και το πιο αβάσταχτο είναι οι ατέλειωτες νύχτες...και οι έρημοι αιώνες των γιορτάδων...Ο άδειος χρόνος περνάει αργά...πολύ αργά...
Σε μας μένει να τον γεμίσουμε με χρώματα και να του δώσουμε νόημα...Η ζωή έχει ομορφιά όπως και να μας παρουσιαστεί και πρέπει να την δεχόμαστε όπως είναι....Δεν ξέρω γιατί πιστεύω πως εμείς χρωματίζουμε και ζωγραφίζουμε τον καμβά της. Αυτή είνα το αθάνατο στημόνι του αργαλειού, εμείς πάλι το πρόσκαιρο υφάδι που την πλουτίζουμε...Όπως και να είναι είτε με σκούρα είτε με φωτεινά χρώματα, είναι ωραία! Είναι δώρο Θείο!
"Ο άδειος χρόνος περνάει αργά...πολύ αργά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε μας μένει να τον γεμίσουμε με χρώματα και να του δώσουμε νόημα..."
Ισως?......
Ναι Εύα μου...σε μας μένει να τον γεμίσουμε με χρώματα και να του δώσουμε νόημα...άργησα να το δω, να το καταλάβω!
ΑπάντησηΔιαγραφή