Δε ξέρω τι μ' έπιασε απογευματιάτικα...μπα σε καλό μου!

Είναι φορές που οι άνθρωποι σπάνε τον κλοιό της απομόνωσής τους και με διάφορες αφορμές πλησιάζουν, ακουμπάνε στον διπλανό να μοιραστούν όσα τους πιέζουν, μα πιο πολύ για να νιώσουν πως δεν είναι μόνοι, ή μάλλον οι μόνοι που υποφέρουν. η αίσθηση πως όλοι σηκώνουν ένα σταυρό ανακουφίζει, και δίνει χαρά η σκέψη ότι ο διπλανός θα προφτάσει όταν κάπου σκοντάψουμε...

τι λέω η γυναίκα....

Καλό σας απόγευμα!!!

Μια καληνύχτα καρδιάς!!!

Ο ήλιος κρύφτηκε πίσω από το αντικρυνό βουνό και χρύσωσε τα νεφελάκια τ' ουρανού, ενώ οι κορυφογραμμές βάφτηκαν κόκκινες....Ώρα ν' ανάψω τα φαναράκια του τοίχου και να καθήσω σ' αυτήν την γωνιά...Πολύ την αγαπώ αυτή την κόχη...είναι το αραξοβόλη μου...όταν κρυώνω, εδώ αράζω και ξεκουράζομαι....

Καληνύχτα!

Όμως κάποιες φορές...

Ἔχω δεῖ τὸν οὐρανὸ μὲ τὰ μάτια μου

Μὲ τὰ μάτια μου ἄνοιξα τὰ μάτια του

Μὲ τὴ γλῶσσα μου μίλησε

Γίναμε ἀδελφοὶ καὶ κουβεντιάσαμε

Στρώσαμε τραπέζι καὶ δειπνήσαμε

Σὰν νὰ ἦταν ὁ καιρὸς ὅλος μπροστά μας

Καὶ θυμᾶμαι τὸν ἥλιο ποὺ γελοῦσε

Πού γελοῦσε καὶ δάκρυζε θυμᾶμαι

Γ.Σαραντάρης.

Μιλώ....

« Μιλώ γιατί υπάρχει ένας ουρανός που με ακούει
Μιλώ γιατί μιλούν τα μάτια σου
Και δεν υπάρχει θάλασσα δεν υπάρχει χώρα
Όπου τα μάτια σου δεν μιλούν



Τα μάτια σου μιλούν εγώ χορεύω
Λίγη δροσιά μιλούν κ’εγώ χορεύω
Λίγη χλόη πατούν τα πόδια μου
Ο άνεμος φυσά που μας ακούει »

Γ. Σαραντάρης

είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι....

Απόψε κατάλαβα πολλά από το φεγγάρι. Κατάλαβα ότι ελάχιστοι μπορούν ν' αντέξουν την σιωπή και την προσπάθεια που απαιτεί η σκέψη. Τόλμησα και φίλησα τη ζωή μου, κι αυτή μου χαμογέλασε όπως ακριβώς το αποψινό φεγγάρι. Όλα που με ταλαιπώρησαν κατά καιρούς και με πόνεσαν έγιναν αμέσως διαφορετικά..υποφερτά.

Να ονειρεύεσαι...

Να ονειρεύεσαι, μού 'λεγε ένας φίλος που μ' αγαπούσε και με ήξερε καλά.

Τα όνειρα, συνήθως προδίδουν.

Παραπλανούν.

Καμιά φορά και σκοτώνουν.

Όμως, Δε γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι.

Δεν έχει νόημα.

Δεν έχει ουσία.

Να ονειρεύεσαι!

Κοίτα μόνο νά 'χεις σταμπάρει καλά της έξοδο κινδύνου από τα όνειρά σου.

Τότε σώζεσαι.

Και ποια είναι η έξοδος κινδύνου;

Τίποτα δεν είναι στη ζωή το παν!

Έχει και παρακάτω…

Έχει κι άλλο…

Προχώρα, λοιπόν, ξεκόλλα!

Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου!»

Α. Παπαδάκη

Έτσι απλά....

Έκλεισα όλα τα κουμπιά των θορύβων...άδειασα κάθε σκέψη από το λίγο μυαλό μου και πειθάρχησα για πρώτη φορά τον εαυτό μου. Έκανα τα πάντα να σιωπήσουν γύρω μου. Προσκάλεσα την σιωπή για παρέα και την ένιωσα ν' απλώνεται μέσα μου με καλοσύνη. Δεν ξέρω πόσα πρόσωπα έχει η Ευτυχία...αν έχει πολλά ή λίγα...απόψε μου έδειξε ένα από αυτά. Μου χάρισε κάτι από την καλή πλευρά της ζωής. Ένα αίσθημα ηρεμίας και θαλπωρής γέμισε την ψυχή μου...

Καληνύχτα!

αγκάλιασε σφιχτά τον εαυτό σου...

Κρυώνεις πολύ απόψε. Πάγωσες. Κι εγώ σε νιώθω.

Δεν έχεις τίποτα να σκεπαστείς. Ούτ' ένα φιλί.

Πόσο μετράει, αλήθεια, αν εγώ σε νιώθω;

κι αυτή η καταιγίδα που σε πήρε το κατόπι,

δε λέει να σταματήσει πια.

Αιώνες χτυπάνε πάνω σου οι στιγμές.

Να πάρει η οργή να πάρει...Είδες;

Πόσο ανέτοιμο σε βρίσκει πάντα. Πόσο γυμνό. Πόσο ακάτεχο.

Που είναι οι αποφάσεις που έπαιρνες.

"Την άλλη φορά" έλεγες, θα ξέρω. Θάχω ετοιμάσει καταφύγια.

Θά' χω φυλάξει κουβέρτες για την πάρτη μου"

Μην απορείς. Δεν είσαι εσύ που δεν τα καταφέρνεις.

Έτσι συμβαίνει σ' όλους μας.

Α. Παπαδάκη.

Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί

Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στην θάλασσα

Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή

Εχω ρίξει μες στ'άπατα μιάν ηχώ

Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό

και μισή να σε κλαίω

μες στον Παράδεισο.

"Ο. Ελύτης..

Χωρίς αγάπη πιστεύω πως είμαστε σα νόμισμα με μια μόνον όψη

Το πιο βαρύ πράγμα στον κόσμο είναι το άδειο....Η μοναξιά! Που να πας και που να σταθείς μόνη; Παντού περίσσια και παρείσακτη είσαι...Και το πιο αβάσταχτο είναι οι ατέλειωτες νύχτες...και οι έρημοι αιώνες των γιορτάδων...Ο άδειος χρόνος περνάει αργά...πολύ αργά...

Σε μας μένει να τον γεμίσουμε με χρώματα και να του δώσουμε νόημα...Η ζωή έχει ομορφιά όπως και να μας παρουσιαστεί και πρέπει να την δεχόμαστε όπως είναι....Δεν ξέρω γιατί πιστεύω πως εμείς χρωματίζουμε και ζωγραφίζουμε τον καμβά της. Αυτή είνα το αθάνατο στημόνι του αργαλειού, εμείς πάλι το πρόσκαιρο υφάδι που την πλουτίζουμε...Όπως και να είναι είτε με σκούρα είτε με φωτεινά χρώματα, είναι ωραία! Είναι δώρο Θείο!

ένας ουρανός μ' αστέρια....

Όταν απλώνεις τα χέρια σου για να πιάσεις τ' αστέρια, μπορεί να μην τα καταφέρεις αλλά δεν πρόκειται ποτέ να βρεθείς με τις χούφτες σου στη λάσπη.

L. B

Τι άλλο θέλεις να σου πω;

Μέσα στ' αστραφτερά σου μάτια, που μοιάζουν

πάντα με πυκνές φυλλωσιές δέντρων κρύβονται όλα τα πουλιά της γης.

Και τραγουδούν.

Μέσα στ' αστραφτερά σου μάτια κρύβεται κι η δική

μου η ψυχή.

Και σιγοντάρει.

Α. Παπαδάκη